تا اوایل قرن بیستم، چوب یکی از رایج ترین مصالح بکار رفته تر ساختمان های کوتاه در آمریکا بود. درآن زمان، بخاطر تراکم جنگل ها و دسترسی آسان به چوب، استفاده از آن بسیار رایج و پرطرفدار بود. اما در میانه های قرن بیستم، با افزایش نگرانی ها درباره مجیط زیست و کاهش تراکم جنگل ها، استفاده از چوب بعنوان مصالح اصلی در ساختمان ها، رو به کاهش گذاشت. در آن زمان، تحقیقات برای جایگزینی چوب با مصالح دیگر آغاز شد.

در ابتدا قطعات CFS و در نهایت در سال 1956، سازه های LSF مورد توجه متخصصی و مسئولین در آمریکا قرار گرفت. کاهش کیفیت چوب از طرفی، و کاهش قیمت فولاد از طرف دیگر، باعث شد ساختمان های چوبی، جای خود را به سازه های LSF بدهند. بیشترین کاربرد LSF در آن زمان، در دیوارهای پیرامونی و غیر باربر بود.

با این حال ساختمان سازی سبک تا سال 1990 همچنان گزینه اول معماران نبود. چراکه هزینه های ساخت و ساز با فولاد همچنان بالا بود و سازندگان ترجیح می دادند ساختمان های خود را با روش های سنتی بسازند. اما با گسترش قوانین محافظت از محیط زیست و تغییر استانداردهای خانه سازی، در نهایت در سال 2000، صدها هزار خانه مسکونی با استفاده از سیستم فولاد سبک در آمریکا ساخته شد.

در کشور ژاپن، قبل از جنگ جهانی دوم، بسیاری از ساختمان ها از چوب ساخته می شدند. اما با وجود آتش سوزی های گسترده در سطح شهر ها در هنگام جنگ جهانی و پس از آن، فولاد و مخصوصا فولاد سبک (LSF)، مورد توجه مهندسان ژاپنی قرار گرفت. از سال 1950، تعداد ساختمان های ساخته شود توسط آهن سردنورد شده یا همان LSF در ژاپن افزایش چشمگیری داشت. تا آنجا که در اوایل قرن 21، سهم چوب در ساخت و ساز در ژاپن به کمترین میزان خود رسید.

در نهایت می توان گفت که سازه های LSF پس از گذراندن آزمایش های گوناگون  و پذیرفته شدن در همۀ استانداردهای جهانی، جایگزینی مناسب و به صرفه برای سایر مصالح به شمار می روند.